[Andreas]

patrzyłem dłuższa chwilę w oczy - no zaufałaś mi trzymałem mocno -powiedziałem spokojnie, kręcąc jeden spokojny obrót w tańcu z nią - i bądź spokojna nie zabiję, w najgorszym razie odniosę do domu - szepnałem...

[Emily Johnson]

-Potrafisz oczarować wszystkich, żeby Ci zaufali, więc dlatego też się dałam przekonać.. -powiedziałam z uśmiechem..
-Ale odniesiesz w częściach czy w całości?-zapytałam, wpadając znów w jego ramiona, tym razem po obrocie..
-Bo wiesz. Mieszkam sama, a jak wrzucisz do domu same części, to nim mnie ktoś znajdzie, to miną wieki..-zaśmiałam się..
-Ale za to Ty będziesz mógł już spokojnie uciec za któryś ocean i nikt nie będzie w stanie Cię znaleźć... Więc morderstwo pozostanie bez sprawcy...

[Andreas]

- ja bardzo rzadko czaruję - uśmiechnąłem się - ja często używam tylko uśmiechu...
po jej słowach spoważniałem - to moja droga brzmi jak morderstwo doskonałe - obróciłem ja w tańcu, po czym na chwilę zarzuciłem jej nogi wysoko, delikatnie lądując po chwili na ziemi - hm ale to nie będzie takie łatwe - szepnałem znów spotykając jej wzrok...

[Emily Johnson]

-W Twoim wypadku to ten uśmiech wystarcza..-powiedziałam, patrzac na jego usta, no bo skoro mowa o uśmiechu..
-To może być morderstwo doskonałe..-zaśmiałam się..-Niewiele potrzeba do wykonania..-dodałam..-Ale chociaż mnie uprzedź jak będziesz miał zamiar wbić mi nóż w plecy.. -Tylko ni wiem, dlaczego nie ma być łatwe?-spojrzałam mu w oczy pytająco..

[Andreas]

- przesadzasz, ja się zawsze uśmiecham - dodałem skromniej, dalej tańcząc - no może przy tobie częściej - po tych słowach, mimo że żadko zdarza mi się to przyznaje mogłem zgubić rytm na chwilkę, bo zdałem sobie sprawę ze przytuliłem ją mocniej do może sekundy patrzę na nią, jej oczy i usta...
- chyba ie umiałbym uciec za granicę - szepnałem.

[Emily Johnson]

-Fakt.. Wesoły jesteś z natury..-powiedziałam, patrząc na niego..
Spuściłam wzrok na chwilę i uśmiechnęłam się prawie niezauważalnie gdy zgubił rytm, bo tańczył tak pewnie, że mała zmiana była wyczuwalna..
-A ja myślałam, że nie umiałbyś mnie zabić..-powiedziałam, świdrując go znowu wzrokiem, czekając na jakieś potwierdzenie, lub zaprzeczenie(!) moich słów.
-Ale w sumie.. Ucieczka za granicę też mogłaby byc trudna..-zaśmiałam się po chwili.

[Andreas]

- wesoły i zwyczajny - dodałem skromniej, taniec zatrzymałem chwilkę po tych słowach, najpierw nie wiedząc czemu jedną dłonią odgraniczając jej włosy, drugą delikatnie jakby w rytm muzyki przejeżdżając po plecach ... - a co do zabójstwa, to jak się tak zastanowiłem - szepnałem , patrząc w jej oczy - to stanowczo wy..klu..czo..ne...- przeliterowałem tuż przed jej ustami.

[Emily Johnson]

-Z tym zwyczajnym, to bym się chyba nie zgodziła..-powiedziałam z uśmiechem..
-Ale masz szczęście, że mnie nie zabijesz..-dodałam..-Bo myślę, że niektórym mogłoby być smutno jakby mnie zabrakło.. Tobie samemu było by chyba smutno jakby mnie zabrakło, bo mówiłeś wcześniej, że przy mnie uśmiechasz się częściej..-dostałam jakiegoś słowotoku chyba, bo tak dużo nagle i szybko zaczęłam mówić.. Jakoś wprawiło mnie to w nerwową atmosferę, gdy tak odgarniał te moje włosy i w ogóle..
-Ale może by Ci nie było smutno..-zaczęłam znowu gadać..

[Andreas]

leciuteńko się usmiechnałem - będę się upierał nad słowem zwyczajny - tylko na chwileczkę opuścielm jej wzrok, choc przyznaje nie niewdziałem czemu ale jej spojrzenie zaczynało tak jak i ona coraz bardziej przyciągać - oj było by mi bardzo smutno - szepnałem, kończąc szept na delikatnym dotyku jej ust - bardzo smutno - zrobiłem to jeszcze raz...

[Emily Johnson]

Uśmiechnęłam się tylko kącikowo, gdy mówił o tym upieraniu się, a potem cały czas spojrzeniem śledziłam jego usta. Wpadłam w jakiś trans, czy nie wiadomo co.. W każdym razie, there was something in the air.
Gdy pierwszy raz dotknął moich ust moje oczy otworzyły się zdumione jeszcze bardziej, choć wszystkie znaki na ziemi i niebie wskazywały, że może się coś takiego stać.. Za drugim razem przymknęłam lekko powieki..
Uśmiechnęłam się do niego, zastanawiałam się d czego to prowadzi..
-Chyba mnie trochę lubisz, co? Skoro byłoby Ci smutno..-powiedziałam szeptem przy jego ustach nadal.. Gdzies w tle muzyka zmieniła się na spokojną...

[Andreas]

delikatnie krokiem dorównałem do muzyki, tak jakby samemu budząc się na moment z jej objęcia, lecz po chwili znów miałem jej usta, oczy i ja samą przed sobą - nie da się ukryć że tak - odpowiedziałem spokojnie, ale skromność dała się we znaki bo spojrzenie moje powędrowało w dół - jakoś się tak złożyło ze cię polubiłem - leciutko się uśmiechnąłem

[Emily Johnson]

-To dobrze..-powiedziałam, wpatrując się w jego oczy.. Niespokojnie, ale pewna swego powiedziałam do niego..-Dobrze się składa, bo ja Ciebie tez polubiłam..
Patrzyłam ja jego spojrzenie opada w dół.. Ale mimo wszystko nasze twarze były bardzo blisko siebie.
-Lubię Cię.. Może trochę za bardzo..-dodałam szeptem i pocałowałam bardzo delikatnie jego usta...

[Andreas]

Gdy opowiedziała ze mnie polubiła, oddech lekko przyspieszył, wzrokiem nieśmiało powędrowałem w górę tak samo jak dłonią na jej plecach....
Gdy pocałowała, delikatnie kontynuowałem pocałunek, tak bardzo powoli - za bardzo, brzmi ryzykownie - szepnałem po oderwaniu sie na milimetry od jej ust...

[Emily Johnson]

Czując jego dotyk na plecach przymknęłam oczy i oddałam się naszym pocałunkom.
-Wiem.. -szepnęłam..-Dlatego mam nadzieję, że nie wykorzystasz tego przeciwko mnie.-lekko się uśmiechnęłam..
-Pamiętaj, że Ci ufam.. Nawet dałam się przez to wyrzucić w powietrze..

[Andreas]

Co dziwne dalej tańczyliśmy - nie zamierzam ni wykorzystywać - szepnałem dalej blisko niej, samym dotykiem dłoni zderzając teraz delikatnie niżej - a takie zaufanie traktuje nad wyraz poważnie - odpowiedziałem spokojnie, przechylając ją w tańcu na jej stronę i mając ją bardzo blisko siebie...