[Brian Winchester]

-nie da się tego naprawić i nie chodzi tu o mnie tylko o Fabiana , to go matka porzuciła -powiedziałem i patrzyłem na nią ze złością.
-nie sądzę , żeby on kiedykolwiek Ci to wybaczył , ale to sprawy między wami, znajdę gdzie się zatrzymałaś i tam Cię odwiozę -powiedziałem
-to nie ma znaczenia kim jest moja dziewczyna -powiedziałem

[Gia Rubens]

-On jest malutki, jeszcze nie rozumie..-powiedziała i spojrzała na niego..
-Brian proszę, nie zasługuję na drugą szansę?-Abby patrzyła na niego i westchnęła, przymknęła oczy..
-Nie chcę wam niszczyć życia, po prostu chcę by Fabian znał swoją matkę..-przygryzła wargę..
-Bożeee..-westchnęła..-Jak ja mogłam to zrobić...

[Brian Winchester]

-pozna ją jak będę pewny , że znowu nie znikniesz , na razie nie możesz się do niego zbliżać -powiedziałem i spojrzałem w jej oczy.
-nie pozwolę skrzywdzić mojego syna -powiedziałem stanowczym głosem , ale nie krzyczałem ani nic z tych rzeczy.
-chcę , żebyś trzymała się od niego z daleka dopóki nie pozwolę na wasze spotkanie -powiedziałem i spojrzałem na żonę.

[Gia Rubens]

Abby pokiwała głową ze zrozumieniem, mimo tego, ze nie wierzyła w to, ze mogła tak od nich uciec, to wiedziała jednak że Brian chce jak najlepiej dla ich synka.
-Nie chcę go skrzywdzić..-powiedziała od razu.. -I to jest też moje dziecko..-dodała, bo coś się Brianowi zapomniało.
-Jak długo się będziesz musiał przekonać, że nie zniknę? Stęskniłam się za nim..-spojrzała na niego, nigdzie się nie wybierała, ale bardzo chciała go już zobaczyć, więc pytała.

[Brian Winchester]

-może i go urodziłaś , ale później go porzuciłaś więc nie roztrząsaj tego kto jest jego rodzicem , teraz bez trudu uzyskał bym prawo do opieki nad nim więc radzę Ci trzymać się z daleka jeśli chcesz go kiedyś jeszcze zobaczyć -powiedziałem.
-nie wiem ile to potrwa , po prostu jeśli uznam , że jestem w stanie Ci zaufać to będziesz mogła go zobaczyć -powiedziałem.

[Gia Rubens]

Abby spojrzała zdziwiona na Briana i aż zaniemówiła, nie spodziewała się takiego ataku z jego strony..
-Nie mogę sobie wyobrazić jak bardzo jesteś wściekły, ale nie masz prawa mnie tak traktować.. -powiedziała i spojrzała w jego oczy..
-każdy ma prawo popełniać błędy..-dodała i westchnęła..-Więc nie strasz mnie Brian..-dodała i spojrzała na niego z błyskiem w oku, oj nie spodobało się jej to jak do niej mówił i jak ją szantażował..
-Okej..-powiedziała i spojrzała na Briana..
-Będę zatem czekać, aż mi na to pozwolisz..-powiedziała Abby.

[Brian Winchester]

-nie straszę Cię tylko mówię co mogę zrobić i tak masz szczęście , że jeszcze nie załatwiłem zakazu zbliżania się do Fabiana-powiedziałem co miałem ją okłamywać po cholerę. Jak widać czuła się już lepiej xD
-tu nie chodzi o mnie , tylko o naszego syna , który nic dla Ciebie nie znaczył przez te ostatnie lata więc nie udawaj troskliwej matki , którą nigdy nie byłaś -powiedziałem , ale nie krzyczałem.
-możesz powoli się zbierać , a ja ustalę , gdzie mieszkasz -powiedziałem i wyszedłem z sali , żeby mogła się przebrać. Dostałem smsa z komisariatu i wiedziałem , gdzie mam ją zawieść.

[Brian Winchester]

No to pewnie Abby się zebrała , wzięliśmy od lekarza recepty , które od raz wykupiliśmy w szpitalnej aptece. Wsiedliśmy do samochodu i odwiozłem Abby do jej domu.

[Octavia Blackburn]

Przywieźli mnie do sali , podłączyli mnie do aparatury i kroplówki. Pielęgniarka podała mi jeszcze zastrzyk i wyszła z sali.

[Emily Johnson]

W końcu dowiedziałem się, gdzie jest Ad, byłem po rozmowie z lekarzem, wszedłem do sali, byłem przerażony i blady, nie wiedziałem jak to się znowu stało, że brała narkotyki..
Usiadłem przy jej łóżku, złapałem ją za rękę i tak siedziałem jak taka sierota..

[Octavia Blackburn]

Po jakiś 5 h przyszła pielęgniarka do sali.
-powinien pan wrócić do domu , nie wiadomo kiedy pacjentka się obudzi jeśli się obudzi -powiedziała i zmieniła woreczek z kroplówką. Zapisała na karcie pacjentki , że stan bez zmian.

[Emily Johnson]

Spojrzałem nieprzytomnym wzrokiem na pielęgniarkę i westchnąłem.
-Posiedzę jeszcze trochę, jeśli to nie problem..-powiedziałem i spojrzałem na nią, a potem na Ad, cały czas trzymałem ją za rękę i nie chciałem puścić.

[Octavia Blackburn]

-dobrze , ale proszę nie robić sobie za wielkich nadziei pańska żona jest w bardzo złym stanie -powiedziała. Spojrzała na dziewczynę.
-przedawkowała narkotyki , nawet jak się obudzi nie mamy pewności , czy nie będzie miała uszkodzonych części motorycznych -powiedziała.
-proszę za długo nie siedzieć -powiedziała i wyszła z sali.

[Emily Johnson]

-Yhmm..-pokiwałem tylko głową i spojrzałem na pielęgniarkę, a potem na Ade..
-Mimo wszystko posiedzę jeszcze..-powiedziałem i przymknąłem oczy by się nie rozryczeć, cały czas ni puszczałem jej dłoni.
-Boże, Ade...-powiedziałem, patrząc na nią..

[Octavia Blackburn]

Leżałam nieprzytomna , już parę dobrych godzin, na nic nie reagowałam. Po jakiejś godzinie , aparatura zaczęła piszczeć. Moje serce przestało bić, do sali wbiegli lekarze i pielęgniarka , zaczęli mnie reanimować..