[Maggie]

- Skoro tak sądzisz - powiedziała unosząc lekko obie ręce w geście, ze nie będzie się wtrącać - Możesz - powiedziała jeszcze zanim jej zdradził swój sekret kiwając głową z zapałem i zaciekawieniem. Gdy powiedział, że pisze wiersze przez chwilę wpatrywała się w niego zaskoczona i nic nie mówiła. - Wow - wykrztusiła z siebie po chwili - Coraz bardziej mnie zaskakujesz - przyznała - Tego bym się nigdy nie spodziewała.

[Matt Dawson]

-Tylko jest pewien mały szkopuł bo nie piszę ich od tak.Muszę mieć zły humor, lub muszę być smutny.Tak trochę dziwne, ale prawdziwe.-wzruszył lekko ramionami, po chwili Steven doszedł do okienka-Poproszę to, to i to.-wskazał palcem i dostał to co chciał, odsunął się od okienka i poczekał na Samanthe

[Maggie]

Sam wzięła to co chciała a że nie była głodna to był to tylko jakiś sok i mała sałatka. Wzięła swoją tackę i kierujac się ze Stevenem do stolika odpowiedziała - Właściwie to nic dziwnego. Pisanie wierszy jest chyba wyrażaniem swoich emocji czy uczuć. A złość i smutek tym właśnie są i pewnie budzą w Tobie pisarza - uśmiechnęła się lekko siadając przy jednym ze stolików.

[Matt Dawson]

Spojrzał na Nią gdy mówiła do niego.-Pewnie masz rację.-usiadł naprzeciwko Niej i zaczął powoli jeść-Mam trochę tego.-powiedział po chwili zastanowienia-Jeszcze nikt nigdy tego nie czytał.-zaśmiał się ciszej

[Maggie]

- Wiesz, zawsze możesz dać coś do przeczytania wspaniałej autorce wielu tekstów - powiedziała unosząc oczy udając skromną.

[Matt Dawson]

-Wiesz, nie wiem czy nie chcę aby te teksty nadal pozostały tekstami "dziewiczymi"-spojrzał na Nią z uśmiechem bawiąc się sałatką

[Maggie]

- Ja uważam, ze ktoś kto ma talent nie powinien chować się po kątach - powiedziała - Talent nie powinien sie tracić.

[Matt Dawson]

-Raczej nie wróże sobie z tym żadnej przyszłości, a piszę tak dla siebie, aby przeczytać w razie czegoś.Wiesz o co chodzi.-powiedział tak bo nie chciało mu się tłumaczyć, a na pewno go rozumiała

[Maggie]

Pokiwała lekko głową - Skoro tak chcesz - powiedziała - Nie będę naciskać. Ale jakbyś jednak zmienił zdanie... wiesz gdzie mnie znaleźć - stwierdziła z uśmiechem - W redakcji - dodała ciszej na wszelki wypadek gdyby jednak nie wiedział i uśmiechnęła się do niego

[Matt Dawson]

-Naturalnie.-opowiedział prosto aczkolwiek wystarczająco i zrozumiale-A Ty masz jeszcze jakieś zainteresowania prócz dziennikarstwa?-zapytał bo tylko cały czas mówił o sobie

[Maggie]

- Mam, ale to tajemnica - powiedziała z uśmiechem jedząc sałatkę

[Matt Dawson]

-Możesz mi zaufać, też umiem dochować tajemnicy.-powiedział i przyłożył sobie dłoń do serca

[Maggie]

Uśmiechnęła się lekko i pokręciła głową - Dziennikarze nie są oceniani stereotypowo więc nie muszę się bronić - powiedziała

[Matt Dawson]

-No nie są, nawet takiego stereotypu nie znam.A mi nie chodzi o to czy musisz się bronić czy nie.-wzruszył lekko ramionami-Ja się otworzyłem przed Tobą i wiem, że mogę Ci zaufać, tak samo Ty możesz mi.-powiedział patrząc na Nią

[Maggie]

- Nie jesteśmy jeszcze przyjaciółmi - powiedziała - Ja nie potrafię zaufać tak szybko. Wybacz.