[Savanah Spencer]

-Nie mów hop.Jeszcze nie tak dobrze nie nnasz.A co jak się okażę straszną...wiedźmą? - chciałam to powiedzieć poważnie ale nie udało mi się i zaraz zaczęłam się śmiać.-A. I jeszcze raz dzięki za to okno.Widać, że prawdziwa z Ciebie złota raczka - puściłam mu oczko.

[Matt Dawson]

-Wiedźma? Nie mogłaś wymyślić czegoś innego? Tak to mnie łatwo nie odstraszysz-zaczął się śmiać a kiedy skończył co trochę trwało mówił dalej-Złota może nie ale się coś potrafi-próbował być skromny-Jak będę w mieście to skoczę i kupie zepsutą część i wymienię później.

[Savanah Spencer]

-Zobaczymy czy będziesz się tak śmiał jak rzucę na ciebie parę klątw - wytknęłam mu język.-Oj, przestań przejmować się tym oknem.Zgłoszę to gdzie trzeba i niech oni się tym zajmą. - powiedziałam.

[Matt Dawson]

-Chciałaś powiedzieć parę uroków... A nie przepraszam już to zrobiłaś-uśmiechnął się szeroko... Matt jest perfekcjonistą, jak czegoś sam dobrze nie zrobi to nie będzie dobrze zrobione przynajmniej w jego fachu, Melody pewnie nie wie o tym ale się niedługo przekona-Nic z tych rzeczy jak ma być zrobione dobrze to ja się tym zajmę.-powiedział można by rzec stanowczo

[Savanah Spencer]

Zaśmiałam się na wzmiankę o urokach.-Ale jak będziesz niegrzeczny to te uroki zmienią się w klątwy.Więc uważaj, mój drogi -pogroziłam mu palcem, oczywiście w żartobliwy sposób.Kiedy powiedział, że sam zajmie się jednak tym oknem westchnęłam tylko -Coś mi się wydaje, że chyba nic co bym powiedziała cie nie przekona abyś zmienił zdanie.Uparty jesteś..Ale skoro chcesz to droga wolna. - powiedziałam w końcu.

[Matt Dawson]

-Nie odważyłbym się być niegrzeczny, nawet bym o tym nie pomyślał, co najwyżej sobie pozrzędzę-skończyłem w końcu jeść, dosłownie ostatni kęs i talerz jest pusty, dopiłem herbatę i wstawiłem do zlewu.Zacząłem zmywać naczynia.-No wiesz dla mnie to czysta przyjemność, lubię majsterkować.

[Savanah Spencer]

-Hej, hej, hej.. -powiedziałam szybko wstając od stołu i odciągając go od zlewu. - Co ty w ogóle robisz?Nawet nie myśl o tym, że będziesz to zmywać...Zrobiłeś śniadanie i zająłeś się tym cholernym oknem więc wystarczy. - powiedziałam stanowczym tonem.-Jak masz jeszcze czas to zajmij się czymś albo nie wiem, nic nie rób. - dodałam po czym sprzątnęłam wszystko ze stołu i sama zaczęłam zmywać.

[Matt Dawson]

-Dobrze, już dobrze chciałem być miły-pocałował Ją w policzek i poszedł się ubrać bo w sumie latał cały czas w bokserkach.

[Savanah Spencer]

Zaśmiałam się lekko.-Wiesz jaszcze kilka takich twoich miłych gestów a bym się za bardzo przyzwyczaiła i musiałbyś robić za mnie wszystko -zażartowałam.Oczywiście musiałam powiedzieć to głośniej aby usłyszał.Kiedy skończyłam zmywać poszłam do pokoju i otworzyłam szafę zastanawiając się co na siebie włożyć.

[Matt Dawson]

Gdy już się ubrałem stanąłem sobie w bezruchu na jakieś 30 sekund, nie mogę tak sterczeć bezczynnie więc zacząłem ścielić łóżko xD.

[Savanah Spencer]

Wyjęłam jeansy i jakąś bluzkę z szafy i zamknęłam ją.Odwróciłam se i zobaczyłam co robi Matt. - Ty mnie wykończysz - pokręciłam lekko głową z małym rozbawieniem.-Czy ty nie umiesz nic nie robić? - spytałam i zaczęłam się ubierać.

[Matt Dawson]

Gdy się odwróciła w jego stronę i odezwała się przeszły go ciarki po plecach.odwrócił się, wzruszył ramionami i zrobił minę która pokazywała jego bezradność-nie umiem-powiedział i dokończył ścielić

[Savanah Spencer]

Skończyłam się ubierać po czym podeszłam do niego i objęłam rekami w pasie. - To zostają mi dwie opcje.Albo cię nauczę nic nierobienia, albo zanim cię będę do siebie zapraszać to się upewnię, że mam tu idealny porządek i nic a nic nie potrzebuje naprawy - zaśmiałam się patrząc na jego twarz.

[Matt Dawson]

-Albo jest trzecia opcja-powiedział te słowa w tym samym czasie co kładł ręce na jej ramiona lekko się przysuwając, zastanawiał się chwilkę, zapanowała taka cisza nie do opisania-Albo się przeprowadzisz do mnie i Ty nie będziesz musiała nic robić-uśmiechnął się

[Savanah Spencer]

aka opcja mi nawet przez milisekunde nie przeszła przez myśl.Zmrużyłam lekko oczy i wpatrywałam się chwile w niego.-Żartujesz, prawda? - powiedziałam w końcu.