[Joel Goran]

Też wstałem i uścisnałem jej dłoń - dziękuję, że tak szybko mogła Pani przyjść i polecamy się na przyszłość - powiedziałem bez dodawania, że oby następnym razem nie trzeba było nic romontowac, no bo zapłaciła w końcu wszelkie koszty

[Nicolette McCartney]

- Tak będę pamiętała - powiedziała.
Uścisnęła jego dłoń i wyszła z jego biura kierując się do swojego samochodu, którym odjechała do domu.

[Joel Goran]

a ja jeszcze troszke tam posiedziałem nad papierami a potem też wróciłem do domu

[Katherine Cimorelli]

Podeszłam do drzwi , zapukałam do nich i po chwili weszłam do biura. Zamknęłam drzwi za sobą i podeszłam do biurka...-cześć Milo, co się stało , że napisałeś do mnie ?-spytałam i sobie usiadłam na krześle na przeciwko niego.

[Joel Goran]

- Cześć - przywitałem ją i odłożyłem papiery do jakiejś teczki i odłożyłem na bok - pomyslałem, że jeśli wyjdę z inicjatywą byśmy sie spotkali to nie będziesz oszukiwać i powiesz mi naprawdę co Cię tu sprowadza??

[Katherine Cimorelli]

-już Ci mówiłam , że przyjechałam tu dla Ciebie -powiedziałam patrząc w jego oczy...-nie chciałeś mnie widzieć dlatego starałam się unikać Ciebie -powiedziałam...-ale chyba to co mówię niczego między nami nie zmienia?

[Joel Goran]

- Trudno mi jest uwierzyć, że przyjechałaś tutaj od tak tylko ze względu na mnie. Kiedyś gdy byliśmy razem miałaś mnie jak dobrze wiemy gdzieś, więc niby co się zmieniło??

[Katherine Cimorelli]

-to nie tak Milo, to Twój ojciec chciał , żeby tak było -powiedziałam oczywiście kłamiąc jak z nut, ale co tam miałam nadzieje , że uda mi się go chociaż trochę wkręcić...-znasz swojego ojca i jego wpływy nie miałam innego wyboru-gdy to mówiłam zrobiłam smutną minkę.

[Joel Goran]

- Zawsze miałaś wybór, wybrałaś jednak jego.... - powiedziałem patrząc na nią i przypomniałem sobie o manierach - chcesz się czegoś napić tak w ogóle?? - spytałem ja i sobie wziąłem z mini lodówki colę

[Katherine Cimorelli]

-poproszę coś gazowanego-powiedziałam i poprawiłam się na krześle...-skoro tak mówisz to chyba nie znasz swojego ojca-powiedziałam.

[Joel Goran]

- Zanm go az za dobrze - powiedziałem i podałem jej jakiś napój i nawet dałem szklankę choć sam piłem z butelki. Otworzyłem jej butelkę by być kulturalnym i usiadłem wygodnie - zapominasz, że to ja spędzałem z nim wiele czasu i wiem jak działa i jak "werbuje" sobie ludzi

[Katherine Cimorelli]

-tylko wydaje Ci się , że wiesz o nim wszystko -powiedziałam i nalałam sobie napój do szklanki upiłam łyk i spojrzałam na Mila...-poza tym to już nie ma znaczenia , w końcu ułożyłeś sobie życie z Lois- powiedziałam

[Joel Goran]

- To prawda, ułozyłem sobie życie z Lois i obojetnie co myślisz i co byś nie planowała to kocham ją i jestem z nią szczęśliwy - powiedziałem od razu - dlatego tym bardziej nie wiem czemu tutaj jesteś... Przyjechałaś dla mnie a wiesz, że jestem z kimś??

[Katherine Cimorelli]

-to, że z nią jesteś nic dla mnie nie znaczy , przyjechałam dla Ciebie , a nie dla niej -powiedziałam patrząc w jego oczy...-nie mów mi , że nie tęsknisz za mną , gdyby tak było to byś do mnie nie napisał -powiedziałam i uśmiechnęłam się do niego.

[Joel Goran]

Zasmiałem sie - nawet jeśli to i tak nic to nie zmienia... Może i dla Ciebie Lois nic nie znaczy ale dla mnie znaczy wiele i nigdy nie zrobie niczego co by ją zraniło. Mamy dzieci i jesteśmy ze sobą szczęśliwi. Skoro wtedy raniłaś mnie bo mój ojciec Cię zmusił to teraz nie zrobisz tego samego