[Lirio Vellarde]

- Rozumiem/. W takim przypadku nie będe nalegać - odpowiedziała mu

[Owen]

- niechcę tez byś była smutna prze zemnie - dodałem spokojnie

[Lirio Vellarde]

- Nie jestem smutna po prostu źle pomyślałam, źle coś założyłam - odpowiedziała mu szczerze.
Powoli robiło się coraz ciemniej a wokół domu i na tarasie zostały zapalone lampy.

[Owen]

- zobaczysz - powiedziałem pocieszając ją - niedługo wszystko się ułoży - dodałem spokojnie

[Lirio Vellarde]

- Nie wiem już sama. To wszystko jest tak bardzo trudne powiedziała do niego.
Spojrzała na niego

[Owen]

- dla mnie też nie jest łatwe - odparłem chwilke pózniej - a nie chce podejmować teraz tych decyzji

[Lirio Vellarde]

- Wiem Harmon - odpowiedziała mu.
Nie wiedziała co jeszcze może powiedzieć to było dla niej stanowczo za trudne.

[Owen]

Sam też troszkę bałem się tego tematu, bardzo ją lubiłem, ale musiałem się zastanowić czy mam dość odwagi...
- obiecuję ci że wrócimy do tej rozmowy - powiedziałem spokojnie

[Lirio Vellarde]

- Nie będe już nalegała i pytała o to - odpowiedziała mu.
Przynajmniej była zdecydowanie szczera

[Owen]

przytuliłem ją czule - dziękuje - szepnąłem

[Lirio Vellarde]

- Nie masz za co mi dziękować - odpowiedziała mu.
Była w tym przypadku zupełnie szczera

[Owen]

- czasami takie zrozumienie jest przydatne - odparłem spokojnie - a ty nie bądź taka skromna - usmiechnałem się lekko

[Lirio Vellarde]

- Po prostu jestem prawdomówna i tyle - odpowiedziała mu.
Wstała i ruszyła do domu gdzie poszła do sypialni.

[Owen]

ruszyłem po chwili za nią, po drodze zastawiałem się jeszcze nad naszą rozmowa...
porozmawiałem jeszcze w salonie momencik z rodzicami Lirio i ruszyłem na górę za nią

[Lirio Vellarde]

Przebrała się w koszulke nocną, białą bawełnianą obszytą przy dekolcie koronką i wsunęła się pod kołdrę. Położyła głowe na poduszce.