[Justine Devoux]

-Mam nadzieję, bo głupio bym wyglądał przed ołtarzem z plastrem..-zaśmiałem się, robiąc sobie takie żarty z tego. Jakoś humor mi się poprawił trochę. I wydawało mi się, że to jej zasługa.
-No i tak ma być.-powiedziałem..
-Czyli jesteśmy umówieni..-powiedziałem, patrząc jej w oczka. Trochę mnie bawiło to jak ucieka wzrokiem, ale z drugiej strony było to urocze.
-Będę miał okazję poznać Twoją świrniętą rodzinkę, czy wybrałaś poniedziałek, by nikogo nie było w domu?-zapytałem, choć wydawało się oczywiste, że własnie ta było.
Wróciłem do robienia spagetti, umyłem nóż i deskę dokładnie gorącą wodą, a potem znów zabrałem się do krojenia cebuli, tym razem wyszło perfekcyjnie, wrzuciłem wszystko na patelnię, dodałem mięsko, a do gotującej się wody wrzuciłem makaron.

[St.Berry]

Zaśmiała się na jego słowa - Rzeczywiście... Cały elegancki, w garniturze przed ołtarzem a na ręce plaster z kubusiem puchatkiem - powiedziała rozbawiona, mimo tego, ze wcale nie miał plastra z kubusiem puchatkiem czy inną bajką. Ona humor miała dobry o ile nie przebywała w domu, no i jesli nie załapała jakiejś złej oceny. Dla niej nawet 3 była porażką xD
- Umówieni - kiwnęła głową zerkając ponownie na niego - Na obejrzenie stodoły - dodała szybko, bo nie wiedziała czy uznaje to za randkę czy nie
- Nie chciałbyś poznać mojej rodziny, zapewniam Cię - powiedziała poważnie - Więc w poniedziałek będziemy sami. - dodała.
Przez chwilę przyglądała się jak kontynuuje przygotowanie spaghetti i trochę się zapatrzyła, bo podobało jej się jak kroił tą cebulę.
- Może mogę Ci w czymś pomóc?? - zapytała po chwili gdy się ocknęła.

[Justine Devoux]

-Mogłoby to wyglądać komicznie..-powiedziałem i zaśmiałem się.- Moja żona zakłada mi obrączkę, a ona nie wchodzi, bo przeszkadza plaster..-powiedziałem rozbawiony taką sytuacją i spojrzałem na Spencer.
-Aż tak Cię przeraża randka ze mną?-zapytałem po tym jak zareagowała z tą stodołą. W sumie zawsze lubiłem grę słów, więc w tym przypadku, gdzie było podwójne znaczenie słowa "umówieni" raczej się z nią droczyłem.
-Hmm.. Myślę, że to oni by mogli mieć większy problem z tym, z kim zadaje się ich ideał..-zaśmiałem się.. Bo skoro byli tacy czepliwi, to gośc na motorze, w skórze i ciężkich butach, a do tego robotnik budowlany mógłby być niezbyt dobrą partią dla ich córeczki.
-W sumie już kończę.. Więc chyba nie ma już nic do pomocy. -powiedziałem, patrząc na nią.. Przemieszałem tylko jeszcze sos, połączyłem go z mięsem, wyciągnąłem ser z lodówki i spojrzałem na nią.

[St.Berry]

Zaśmiała się głośno - Zostawiłaby Cie przy ołtarzu przez tego plastra - powiedziała ze śmiechem kręcąc lekko głową - Więc najlepiej poszukuj dziewczyny, która lubi Kubusia Puchatka - zaśmiała się ponownie.
Spojrzała na niego po jego pytaniu. No tak, mogło to tak zabrzmieć.
- Nie - odpowiedziała szybko - Nie chodziło mi o to - powiedziała z lekkim zakłopotaniem. - Po prostu... - przyjrzała mu się - Chcesz żeby to była randka?? - zapytała marszcząc lekko brwi w zamyśleniu.
- Możliwe - zgodziła się z jego zdaniem - Ale nimi bym się nie przejmowała - wzruszyła lekko ramionami - Są moją rodziną, muszą ze mną wytrzymywać. Bardziej martwiłabym się o reakcję Twoją i innych moich znajomych na temat mojej rodziny - stwierdziła.
- Ok - kiwnęła głową - To ja się odrobinę usunę byś spokojnie mógł dokończyć swoje idealne danie - dodała z lekkim uśmiechem i robiąc kilka kroków do tyłu.

[Justine Devoux]

-Więęęęcccc.. Jak u Ciebie z Kubusiem Puchatkiem?-zapytałem, wpatrując się w nią i opierając się o taki wyższy blat, przy którym stały wysokie krzesła barowe i przy którym się jadło.. Czekałem aż makaron się ugotuje.
-Jezu, kobieto, stracę przez Ciebie całą pewność siebie jaką zdążyłem nazbierać przez moje życie..-powiedziałem, bo z każdym jej słowem miałem wrażenie że bardzo tego nie chce.
-Więc może nie będę się już bardziej pogrążać i uznajmy to za zwykłe spotkanie..-powiedziałem..
-Przestań, wszyscy wiedzą, że rodziny się nie wybiera..-powiedziałem.-Więc większość, a przynajmniej ja tego nie oceniam.. -dodałem, patrząc na nią uważnie.
-Możesz sobie już usiąść..-powiedziałem, po czym podszedłem do tego krzesła i odsunąłem je od blat, by mogła na nie usiąść.

[St.Berry]

- Ja osobiście zawsze uwielbiałam Kubusia Puchatka - odpowiedziała mu z uśmiechem. Mimo tego, że bardzo szybko przestała oglądać bajki to kiedy jeszcze je oglądała Kubuś był jej ulubioną bajką.
- Przepraszam, nie chciałam - pokręciła głową mówiąc szczerze - Po prostu mnie ignoruj. W końcu jestem trochę świrnięta - dodała machając obojętnie ręką. -Ale odpowiedzieć mi możesz... Chciałeś by była to randka?? - zapytała ponownie przyglądając mu się - Bo jeśli tak to... mogę coś przygotować - wzruszyła lekko ramionami jakby to było nic.
Westchnęła - Od razu mi ulżyło - przyznała. Nie chciała by ktoś kolegował się z nią bądź nie ze względu na jej rodzinę i to jaka ona jest.
Gdy odsunął jej krzesło uśmiechnęła się do niego i usiadła na nim - No już nie mogę się doczekać - dodała zerkając w stronę gotującego się makaronu.

[Justine Devoux]

-Hmm, dobrze wiedzieć..-powiedziałem i puściłem jej oczko.
Uniosłem brwi do góry, szczerze zdziwiony.. -Hmm.. Najpierw dajesz kosza, a potem sama chcesz coś przygotowywać.. Jesteś zagadką, dziewczyno..-zaśmiałem się.
-Wydaje mi się, że dałem jasno do zrozumienia, czego chcę..-powiedziałem, po chwili.. -Ale niczego nie chcę na Tobie wymuszać..-dodałem od razu, bo wydawało mi się, że mogłoby ją to spłoszyć... -Więc w poniedziałek widzimy się tylko, by pooglądać stodołę i nic więcej, ok?-zapytałem. Po czym odsunąłem się od blatu i zamieszałem sos, a potem wziąłem garnek z makaronem i odcedziłem wodę. Nałożyłem makaronu na dwa talerze, polałem to sosem, na który starłem nieco parmezanu i przyozdobiłem świeża bazylią. Podałem jej talerz i wziąłem też swój, usiadłem na przeciwko niej.
-Smacznego.-powiedziałem i podałem jej sztućce.

[St.Berry]

Uśmiechnęła się gdy stwierdził, że jest zagadką i się zaśmiał.
- To chyba dobrze, prawda?? - powiedziała. W końcu gdyby była przewidywalna itd. nie byłoby ciekawie. Cieszyła się, że nie chce na niej niczego wymuszać, to znaczyło, że jest naprawdę porządnym facetem.
- Ok. Tylko pooglądamy stodołę - zgodziła się i kiwnęła głową - Przygotuję na poniedziałek wszystko co chciałabym w niej zmienić i to jakoś omówimy - dodała.
Gdy postawił przed nią talerz uniosła z podziwem brwi - Wow - spojrzała na niego - Wygląda i pachnie przecudnie - oceniła a potem biorąc od niego sztućce wzięła głęboki oddech - Gotowy na moją ocenę?? - zapytała żartobliwie a potem nakręciła odrobinę spaghetti na widelec i wzięła do ust.

[Justine Devoux]

-Bardzo dobrze, bo nie jesteś nudna..-powiedziałem, bo to było takie oczywiste..-Lubię jak dziewczyny mnie zaskakują, a Tobie to całkiem nieźle wyszło.-powiedziałem z uśmiechem..
-Widzę, że będzie z Tobą ciężko..-powiedziałem żartobliwie i puściłem jej oczko..-W takim razie pokażesz mi wszystko, a później wymyślimy jakiś system działania i biznesplan..-zaśmiałem się.
-Nie mogę się doczekać Twojej oceny..-powiedziałem, patrząc na nią uważnie, gdy brała pierwszy kęs do buzi. Miałem nadzieję, że jej zasmakuje, no bo przecież przez żołądek do serca.

[St.Berry]

- To doskonale - stwierdziła, nie chciała być nudna. W zasadzie wiele osób ją za taką uważało, bo w szkole Spence to taka niby szara myszka ciągle z nosem w książce... - W takim razie postaram się sprostać i zaskakiwać Cię na okrągło - uśmiechnęła się
- Odrobinę - pokiwała głową - Mam w genach dopracowywanie wszystko najdokładniej jak się da - zażartowała - Biznes plan najważniejszy - zaśmiała się
Trzymała go chwilę w niepewności smakując jego danie i wytrzymując z poważną miną do momentu przełknięcia. Nie spuszczała z niego wzroku. Trochę rozbawiła ją jego wyczekująca mina.
- A więc... - znowu zaczęła nawijać spaghetti na widelec - zdecydowanie to spaghetti... jest najlepsze na świecie - w końcu dokończyła i uśmiechnęła się szeroko - Jest wyśmienite. Aż trudno w to uwierzyć.

[Justine Devoux]

-Uuu, to brzmi jak długofalowa obietnica..-powiedziałem z cwaniackim uśmiechem..-Ale to bardzo dobrze.. Postaram się byś chciała mnie cały czas zaskakiwac..-powiedziałem.
-Tak właśnie mi się wydawało..-powiedziałem z lekkim przekąsem, mimo tego, że było to dobra cecha zaplanowanie wszystkiego, bo większość dziewczyn była niezdecydowana, a to mnie bardzo wyprowadzało z równowagi.
Wpatrywałem się z nią nie mogąc się doczekać wyniku, aż mi lekko noga zaczęła drgać.. Odetchnąłem z ulgą i uśmiechnąłem się szeroko..-A nie mówiłem!-powiedziałem dumny z siebie i zadowolony, że miałem rację..
-Ha, mam ukryte talenty..-powiedziałem.

[St.Berry]

- I taka jest - odpowiedziała z uśmiechem - Mam nadzieję, że jej podołam i zarówno siebie jak i ciebie nie zawiodę - dodała. Dobrze jej się z nim spędzało czas więc na pewno chciała kontynuować ich znajomość. W szkole nie będzie czuła się już aż tak samotnie.
- Obiecuję, że nie będzie tego dużo i nie będę miała wysokich wymagań - powiedziała - Ale na kompromis nie pójdę - zdecydowała. Co do tego była pewna. Chciała mieć taki domek jaki sobie wymarzyła.
- No miałeś rację - przyznała - Miałam na to nadzieję, bo wiesz nie chciałabym Ci potem sprawiać przykrości przez moją negatywną ocenę - uśmiechnęła się do niego.
- Każdy ma swój wyjątkowy ukryty talent - pokiwała głową - Fajnie, że odkryłeś już jeden ze swoich.

[Justine Devoux]

-Ostrożnie, dziewczyno, żebyś się sama nie zapędziła w kozi róg..-powiedziałem z cwaniackim uśmieszkiem, bo jak mi się coś takiego mówiło raz to potem raczej się nie potrafiłem odczepić..
-Skoro to ma być spełnienie twoich marzeń, to ja się nawet nie mam zamiaru wtrącać..-powiedziałem..-Ewentualnie mógłbym coś doradzić.. Ale w sumie póki co to tylko takie gdybanie, jak zobaczę o czym w ogóle mówimy, to wtedy dopiero zaczniemy rozmawiać.
-Hmm.. No widzisz.. A tak to dwie pieczenie na jednym ogniu.. Nie musisz mi sprawiać przykrości i jeszcze się najesz dobrych rzeczy..-powiedziałem..
-A jakie są Twoje talenty?-zapytałem patrząc na nią.

[St.Berry]

- A co?? - spojrzała na niego podejrzliwie z delikatnym uśmiechem - Grozi mi coś?? - zapytała
- No tak, porozmawiamy w końcu ty się trochę lepiej na tym znasz - powiedziała - Zależy mi na tym by nic się potem na mnie nie zawaliło - stwierdziła.
- Na szczęście - przyznała - No i przynajmniej dzięki temu, ze tu jestem nie muszę znosić humorków mojej siostry - uśmiechnęła się szeroko. Bo gdyby nie on to zapewne nadal albo marzłaby teraz gdzieś na mieście, albo siedziała w domu i najpewniej kłóciłaby się z siostrą.
Zastanowiła się chwilę nad odpowiedzią na jego pytanie - Nie wiem... Może hokej to mój talent - uniosła lekko ramiona - W zasadzie nikt się nie spodziewał, że tak mi dobrze będzie szło w tej grze.

[Justine Devoux]

-Grozi Ci tylko uzależnienie od mojej osoby..-powiedziałem i uśmiechnąłem się do niej szeroko.
-Nie martw się.. Nic się nie zawali..-powiedziałem z szerokim uśmiechem..-Szkoda by było tej mądrej główki jakby coś na nią spadło, nieprawdaż?
-Możesz tu siedzieć ile chcesz..-powiedziałem.. -Stanowisz bardzo miłe towarzystwo..-dodałem niby obojętnie, choć wcale tak nie było, bo bardzo dobrze mi się z nią rozmawiało..
-Hmm.. Skoro grasz w szkolnej drużynie, to chyba się kiedyś wybiorę na mecz, by zobaczyć Cię w akcji..-powiedziałem.. Jadłem sobie spagetti, wciągając długie sznurki makaronu..
-Hmm.. Może chcesz coś do picia?