[Nicolette McCartney]

[Nicolette McCartney]

Była nieprzytomna, obecnie bo podano jej środki uspokajające. Było to koniecznością. Dlatego spała. Pamiętała, że upadła na schodach, zakręciło jej się chyba w głowie, upadek. Ból, ktoś chyba wtedy pukał do drzwi domku na plaży. Ona nie odpowiedziała, ktoś chyba zaczął się dobijać bo paliło się światło. Potem przyjazd karetki, droga do szpitala. ...czuła, pamiętała ten przejmujący ból. Słowa lekarki, która mówiła kojącym tonem głosu, że jest jej przykro ale, że ona, że Nora straciła dziecko. Zastrzyk uspokajający, który spowodował obecny sen

[Charles Brandon]

Po zakończeniu rozmowy telefonicznej, poczułem się tak jakby mój świat zatrzymał się na ułamek sekundy, jakby wszystko straciło znaczenie. Nie wierzyłem w to, a jednak nie miałem powodów by twierdzić że jest inaczej, nie chciałem wierzyć że coś takiego mogło się stać.
Droga do szpitala nie zajęła mi dużo czasu, wpadłem tam biegiem, zapytałem o kierunek pierwszej lepszej napotkanej pielęgniarki, w tej chwili nie chciałem myśleć o tym co jej powiem, nie chciałem zastanawiać się, chciałem ją znaleźć. Jednak tuż przed drzwiami jej sali poczułem ogromne wyrzuty sumienia...gdybym nie poszedł na to spotkanie nie byłaby sama...na pewno nie byłoby tego wypadku. Zacisnąłem dłonie w pięści przekraczając próg sali, widząc ją leżącą na łóżku zaniemówiłem, w milczeniu usiadłem na krześle obok łóżka i ująłem jej dłoń.

[Nicolette McCartney]

To wszystko nie powinno mieć miejsca. Oni powinni siedzieć w ich domku na plaży, a nie tutaj w szpitalnej sali. Ona nieprzytomna na łóżku, on obok niego trzymając ją za dłoń. Powinni się cieszyć, powinni za jakiś czas chodzić na spacery w trójkę, obserwować jak dorasta ich dziecko, które odziedziczyłoby pewnie urode po niej a talent sportowy po nim.
Po pewnym czasie stopniowo zaczęła się jakby wybudzać, stopniowo ale jednak. Bardzo powoli otworzyła oczy, nieznacznie przekręciła głowę w bok spoglądając na Claytona.
- Dziecko..jego nie ma... - szepnęła.
Przeżywała to co chyba każda kobieta w takiej sytuacji

[Charles Brandon]

Siedziałem w milczeniu obok jej łóżka, nie chciałem jej budzić, sam nadal nie wiedziałem jak się zachować tak do końca, czułem pustkę, wściekłość, wiedziałem że nie tak powinno być, byłem o tym przekonany. W końcu nie zrobiliśmy nic złego by tak to się skończyło, na świecie powinno pojawić się nasze dziecko, życie jest do dupy...Zamknąłem na chwilę oczy, otworzyłem jej dopiero słysząc jej głos, zdobyłem się na nieznaczny uśmiech, zbolały uśmiech.
-Jesteś cała? Jak się czujesz? Boli Cię coś?- cały czas zmieniałem formę pytania, bo nie wiedziałem jak o to zapytać by nie dać jej powodu do większej rozpaczy.
-Wiem...nie myśl o tym teraz.- sam nie mogłem o tym myśleć, nie teraz. Najważniejsza była ona...teraz.

[Nicolette McCartney]

Bo miał rację, nie tak powinno być. Nie powinno ich to spotkać. Nie zrobili niczego złego za co mogliby po prostu otrzymać swą karę. Nie zrobili nikomu krzywdy. Ona tak bardzo się cieszyła, planowała zawiesić swoją karierę sportową, chciała być dobrą matką. Chciała pokazać dziecku wszystko co piękne na tym świecie.
Widziała jego uśmiech, jednak nie potrafiła zdobyć się na to by go odwzajemnić. Jej twarz była całkowicie obojętna, nie wyrażała niczego.
- Jej nie ma...jej już nie ma - szeptała.
Czuła ból, ale mentalny nie fizyczny.
- Ta lekarka...ona powiedziała, że to ...miała być dziewczynka - powiedziała.
W tym momencie z oczu poleciały jej łzy

[Charles Brandon]

Nie rozumiałem, nie chciałem, nie mogłem się nad tym dłużej zastanawiać, im dłużej to trwało tym bardziej byłem wściekły. Nie chciałem jej tego okazać, sam widziałem jak Nora cieszyła się z powodu dziecka, ja sam się cieszyłem i co? LIPA...ugryzłem się w język by nie powiedzieć czegoś ostrego, konkretnego...a dokładnie by nie puścić długiej litanii przekleństw.
Wcale nie było mi do śmiechu, jedynie chciałem jej dodać otuchy, jak widać po prostu mi się to nie udało.
-Jej?- wyrwało mi się krótkie pytanie.
Widząc jej łzy podniosłem się i starłem je kciukiem. Oparłem się dłonią na krawędzi łóżka, nie wiedziałem gdzie usiąść i gdzie się podziać.
-Nora...Nora...Nora.- zacząłem,a le z daleka widziałem że nie jestem w stanie do niej dotrzeć.

[Nicolette McCartney]

On był wściekły, ona rozgoryczona, smutna. Nie wierzyła w to, że jej malutkiej już nigdy nie będzie. Była otępiała. Teraz najgorsze dla niej będzie poradzenie sobie z rzeczami dla dziecka. Wystrój pokoiku, ciuchy, zabawki, które zdążyła kupić. Nie będzie umiała sobie z tym poradzić, będzie to dla niej za trudne. Będzie przywoływało złe wspomnienia.
- Moja córeczka - szeptała załamana.
W tej chwili praktycznie nie wiedziała co ma ze sobą zrobić. Była rozbita, zrozpaczona. Usiłowała wstać z łóżka by uciec ze szpitala. Targała nią rozpacz.
- Jej nie będzie !...Isabelli już nigdy nie będzie ! - krzyczała przez łzy.
Prawie wstała z łóżka, chociaż osłabiona była

[Charles Brandon]

Byłem wściekły, ale nie wiedziałem jak reagować, nie chciałem by widziała jak zły i rozżalony jestem. Niestety znała mnie na tyle dobrze by widzieć takie rzeczy, a ja...nie potrafiłem w tej sytuacji ukryć swoich uczuć.
-Twoja...? Nasza. Nora błagam...spójrz na mnie.- próbowałem zrobić wiele by na mnie spojrzała, by choć na chwilę nie roztrząsała tego. Widząc co dziewczyna kombinuje położyłem dłonie na jej ramiona i delikatnie, acz stanowczo blokowałem jej próby wstania.
-Leż...proszę. Nie chce Ciebie stracić.- wyznałem półgłosem..szeptem. Jej krzyk rozdzierał moje serce, zacisnąłem zęby nie pozwalając jej wstać.
-Nora...Nora...- tylko tyle potrafiłem powiedzieć, nie było słów które mogły coś zmienić w tej chwili.

[Nicolette McCartney]

Każde z nich na swój sposób przeżywało tą stratę. Ona była rozgoryczona, smutna, całkowicie straciła chęci do życia. Praktycznie straciła to coś co dawało jej siłę. On był z kolei zły i rozżalony. Na inny sposób, radzili sobie z tą stratą. Znała go owzem, jednak w obecnym stanie nie zwracała praktycznie uwagi na nic. Machinalnie spojrzała na niego. Jak maszyna.
- Jej już nie ma !. Słyszysz....Isabelli już nigdy nie będzie !. Nie zobaczę jak gracie w piłkę, nie usłyszę jak mówi do mnie mamo !. Ona odeszła... - krzyczała przez łzy.
Niestety w obecnej chwili to on miał siły by ją zatrzymać. Gdy przytrzymał ją, rozpłakała się, po prostu płakała nie krzycząc już. Rozpaczała.
- Clay...Bella...ona nadawała sens mojemu życiu...nie wiem... - szeptała cicho.
Całkowicie roztrzęsiona znajdowała się w jego ramionach.
- Wszystko...wszystko...będzie o niej przypominać. Ciuszki, sukienki...ten miś, który leży w łóżeczku - mówiła.
To było najgorsze, dzień w dzień patrzeć w rzeczy, które nigdy nie zostaną użyte.
- Ja...chce...ja chce...moje dzieciątko - mówiła drżącym tonem głosu

[Charles Brandon]

Nie tylko byłem zły i rozżalony, byłem wściekły i rozżalony, tak naprawdę w tej chwili sam do końca nie wiedziałem co czułem...zamiast serca miałem pustkę, czarną dziurę...niby mężczyźni nie odczuwają tak straty dziecka, a jednak czujemy...te wszystkie feministyczne teksty na ten temat to bzdura.
-Słyszę...doskonalę Cię słyszę.- oprócz mnie pół szpitala ją pewnie słyszało, a ja w tej chwili nie do końca byłem przekonany by zostawić ją samą, mogła sobie coś zrobić. Przytrzymywałem ją w pozycji leżącej by nie wstała, zacząłem działać odruchowo.
-Mogę tego wszystkiego się pozbyć, jedno słowo i kiedy wrócisz do domu tego tam nie będzie.- odparłem z całkowitą powagą.
-Wiem że chcesz....poczekaj.- wychyliłem się przez drzwi i zawołałem lekarza prosząc go o coś na uspokojenie dla niej, po czym wróciłem i przysiadłem na swoim krześle.
-Leż...bo znowu wstanę.- ostrzegłem ją widząc jej zachowanie.

[Nicolette McCartney]

Wściekłość i rozżalenie Clayton'a kontra jej smutek i rozpacz. Oni byli naprawdę załamani stratą córki. To zdecydowanie będzie dla nich bardzo trudny czas. Obydwoje będą musieli sobie poradzić ze stratą, która tak bardzo ich dotknęła.
- Dlaczego ?. Dlaczego to się stało ? - pytała ze łzami w oczach.
Tak zapewne pół szpitala ją na pewno słyszało. A na sto procent cały ten oddział. Czy może zrobić sobie coś głupiego ?. Nie wiadomo. W jej stanie wszystko jest możliwe. Leżała przytrzymywana przez niego, tak, że nie mogła wykonać nawet najmniejszego ruchu.
- Nie !...Nie wiem... nie chce na to patrzeć i nie chce tego tracić...Zamknij pokój na klucz. Schowaj go. Tak...na klucz - powtarzała.
To chyba było jedyne rozsądne w tej chwili wyjście.
- Czemu ?. Dlaczego nie możemy mieć naszego dziecka ?. Czemu nie możemy mieć nigdy dziecka ? - zapytała go, chciała odpowiedzi.
Krucha jak lalka z porcelany

[Charles Brandon]

Do tej pory nie mówiłem że życie jest niesprawiedliwe, ale teraz właśnie tak myślałem życie było bardzo, ale to bardzo niesprawiedliwe. Zacząłem się nawet zastanawiać dlaczego to się stało, a tylko jedno przychodziło mi do głowy, moja wina...gdybym tam był nic złego nic by się nie stało. Nie chciałem myśleć co będzie jutro, nie chciałem się nad tym zastanawiać.
-To moja wina....- wypaliłem nagle, tak właśnie czułem, zdawałem sobie sprawę że to jej uczucia w tej chwili są najważniejsze, ale nie mogłem się powstrzymać, to była odpowiedź na jej pytanie.
-Jasne, na klucz.- skoro nie chciała tego wyrzucać nie zamierzałem robić jej na złość, choć gdzieś w głębi czułem że tak powinno się to zrobić, odciąć od tego.
-Nie mów nigdy...to był jakiś....grrrr wypadek.- starałem się nie kląć, ale było mi coraz trudniej, nawet takie siedzenie było trudne. Obejrzałem się przez ramie w momencie w którym do pokoju zawitał lekarz. Siedziałem tam coraz bardziej osowiały.

[Nicolette McCartney]

Życie było bardzo niesprawiedliwe. Nie skrzywdzili nikogo celowo, nie robili nikomu na złość a przeżywali chyba najgorszy koszmar, jaki może spotkać rodziców. Stracili dziecko. Bała się myśleć o tym co będzie dalej, jak potoczy się ich wspólne życie. Spojrzała na niego otępiała nieco słysząc jego słowa.
- Nie rozmawijmy o tym. - powiedziała twardo.
Nie była gotowa by od razu po stracie rozmawiać o tym. Pewna jej część krzyczała, że tak, że on ma rację bo to jest jego wina. Pojechał na spotkanie, gdyby został, Isabelle wciąż by żyła, istniała.
- Clay...po ...po prostu zrób...z tym ...co uważasz za słuszne - szepnęła.
W takim stanie, czystej rozpaczy trudno jej było racjonalnie myśleć o rzeczach dziecka. Trudno było jej podjąć decyzje, która będzie dobra.
- Dlaczego ?. Kiedy ?. Czy my jeszcze będziemy mieć szansę na to by być rodzicami ?. Kiedy tak będzie ? - zapytała go.
Do sali wszedł lekarz, który podszedł do niej i podał zastrzyk ze środkiem nasennym i uspokajającym. Przekazał Clayton'owi, że ona się obudzi najwcześniej za 5-6 godzin. Najwcześniej bo środek jest silny. A może się obudzić równie dobrze za 12 czy 15 godzin. Mężczyzna mógł pójść

[Charles Brandon]

Świat, życie jest niesprawiedliwe i wiele osób już to mówiło, jednak ludzie w to nie wierzą, ja nie wierzyłem że może aż tak skopać danego człowieka, od tak bo coś tam jej się nie zgadzało.
Nie musiała mi tego mówić, w jej głosie, jej minie, jej słowach było coś takiego co tylko utwierdziło mnie w tym że to moja wina, że powinienem był wtedy zostać w domu, a nie byłoby tej sytuacji. Westchnąłem ciężko i przytaknąłem kiwnięciem głową.
-Zrobię...- obiecałem nie mówiąc jej co zrobię, spakuje to wszystko i zamknę gdzieś...może w piwnicy, za często tam nie schodzi i niczego nie znajdzie.
-Nie wiem kiedy...okaże się.- i tyle z mojej odpowiedzi, bowiem lekarz podał jej leki, a ona po prostu usnęłam. Sam miałem dylemat czy iść czy nie, ale lekarz wręcz wyganiał mnie bym sam odetchnął i spojrzał na to z innej strony, tylko jakiej?
Wstałem cicho, opuściłem salę nie mówiąc nic.

/zt