[Brian Winchester]

No więc pewnie tu przyszedłem ściągając z ognia te naleśniki.
- o co chodzi ?-spytałem i podszedłem do drzwi.
-co Ty tu kurwa robisz?!-warknąłem i spojrzałem wściekły na Abby ,aż mi się ciśnienie podniosło.
-Beth zostaw nas samych

[Beth Carolls]

- Jasne - powiedziała kładąc rękę na jego ramieniu odchodząc - sprawdzę co i Fabiana - powiedziała i weszła do środka idąc najpierw na gore a potem do kuchni

[Gia Rubens]

Abby spojrzała niepewnie na dziewczynę, która otworzyła jej drzwi, najpierw poczuła się dość niepewnie, a potem nastroszyła się trochę, gdy ta zawołała Briana, zamiast wpuścić ją do domu, Wiedziała, że kobieta wie kim jest.. Przynajmniej tak wskazywało z jej reakcji..
A potem ujrzała jego, serce zrobiło coś dziwnego, podskoczyło, czy zamarło.. Nie wiedziała..
Na pewno ścisnęło ją w gardle..
-Cześć Brian..-powiedziała i spojrzała na niego badawczo. Miała za dużą kluchę w gardle, by powiedzieć coś jeszcze..
-Wróciłam..-dodała po chwili ciszej.

[Brian Winchester]

-jeśli się obudził , zatrzymaj go w pokoju -powiedziałem do Beth i spojrzałem na żonę.
-chyba sobie jaja robisz , nie ma dla Ciebie miejsca w naszym życiu , więc wracaj tam gdzie byłaś przez dwa lata -powiedziałem stanowczym tonem. Abby za bardzo mnie zraniła , żebym mógł do niej wrócić.
-nie potrzebujemy Cię

[Gia Rubens]

Abby spojrzała tęsknie w stronę wnętrza domu, gdy usłyszała, że kobieta idzie do JEJ syna, spojrzała na Briana..
-Pozwól mi go zobaczyć..-powiedziała błagalnym wręcz tonem..
-Popełniłam największy błąd swojego życia, odchodząc od was..-powiedziała do Briana i złapała go za rękę..-Proszę Cię, porozmawiajmy..-patrzyła w jego oczy, nie liczyła na to, że od razu jej wybaczy, jednak miała nadzieję, a nadzieja umiera ostatnia.

[Brian Winchester]

-nie Abby , Ty już miałaś swój czas , zostawiłaś swojego syna i nawet się nie odezwałaś przez dwa lata....masz racje to Twój błąd i będziesz za niego płaciła do końca życia.... on nawet nie wie , że jesteś jego matką więc nie zbliżaj się do mnie , ani do Fabiana....jeśli będzie trzeba załatwię zakaz zbliżania się -odsunąłem od siebie jej rękę.

[Gia Rubens]

Abby spojrzała na niego i nie wiedziała za bardzo, co ma powiedzieć, miał rację, prawie w każdej kwestii, więc była przegrana w tej dyskusji..
-Brian, proszę Cię.. Te wszystkie lata nic dla Ciebie nie znaczą?-zapytała, wpatrując się w niego..-Wolisz, żeby jego matką była jakaś obca kobieta?-spojrzała błagalnie w jego oczy, wiedziała, że nic tu nie ugra, ale nie poddawała się, dopiero co się zebrała do kupy.. Musiała walczyć.

[Brian Winchester]

-dla mnie znaczyły bardzo wiele , to dla Ciebie nic nie znaczyły.... to Ty odeszłaś nie ja -powiedziałem podniesionym głosem.
-nie zbliżaj sie do mnie , ani do Fabiana , a ten dom nie jest Twoim domem -powiedziałem patrząc na nią. Po mimo tego , że kochałem ją , to nie mogłem jej wybaczyć , ze nas porzuciła i nie dawała znaku życia.
-wiesz, wszystkie kobiety są lepsze od ciebie , bo po mimo tego , że Fabian nie jest ich synem nie opuszczają go tak jak Ty to zrobiłaś

[Gia Rubens]

-Wiem, że odeszłam, ale niczego nie chcę bardziej niż to wszystko naprawić..-powiedziała do niego i ujęła jego twarz w dłonie, patrzyła mu w oczy..-Musisz mi uwierzyć Brian.. Nie było dnia, bym o was nie myślała..-dodała i westchnęła..
-Wiem, że mnie nienawidzisz, ale nadal jestem twoją Abby..-powiedziała..-Może kiedyś będziesz umiał mi wybaczyć to, że zniknęłam.. -patrzyła w jego oczy..
-Proszę Cie nie przekreślaj tego, co było między nami..

[Brian Winchester]

-nie dotykaj mnie -powiedziałem stanowczym tonem i odsunąłem się do żony.
-nie naprawisz tego co zrobiłaś , dla mnie umarłaś w dniu w którym nas zostawiłaś ....dobrze że się pojawiłaś , będę mógł się z Tobą rozwieźć i możesz wracać do życia, które wiodłaś z dala od nas , mam nadzieje , że byłaś szczęśliwa , bo my jesteśmy szczęśliwi i nie spieprzysz tego swoim powrotem możesz być tego pewna

[Gia Rubens]

Abby wzdrygnęła się lekko, gdy tak stanowczo zareagował, tego się chyba nie spodziewała..
Jego słowa zabolały, spojrzała na niego i westchnęła głośno..
-Brian, chcę być matką dla naszego syna, jeśli nie chcesz bym była twoją żoną, to pozwól mi tylko go zobaczyć..-powiedziała i spojrzała w jego oczy.
-Nie chce niczego pieprzyć, chcę byśmy byli szczęśliwi razem..-powiedziała, mogła być nieco obłąkana xD

[Brian Winchester]

-Abby to Ty wszystko spierdoliłaś więc daj mi spokój , mam dość Ciebie....a dziecka nie zobaczysz i zapomnij, że będzie wiedział , ze jesteś jego matką -powiedziałem i stanąłem w drzwiach tak , żeby nie weszła.
-ja mam swoje życie i w nim nie ma miejsca dla Ciebie mam nadzieje , że to zrozumiałaś , bo posiądzie Cie o nękanie....jestem szczęśliwy bez Ciebie

[Gia Rubens]

-Wiem o tym doskonale, ale jako twoja żona proszę Cię o drugą szansę, proszę Cię byś nie robił takiego samego błędu jaki ja zrobiłam..-powiedziała do niego..
-Może jesteś szczęśliwy beze mnie, ale czy nasz syn jest szczęśliwy beze mnie? Bo ja na pewno nie jestem szczęśliwa bez was..-powiedziała..
-Jesteś miłością mojego życia..-dodała..-Zawsze myślałam, że ja twojego też..-w oczach zaszkliły jej się łzy.

[Brian Winchester]

-Abby gdybyś zniknęła na miesiąc lub dwa wtedy byśmy rozmawiali o drugiej szansie , Ty nas porzuciłaś na dwa lata-powiedziałem z żalem , miałem jej to za złe.
-nie musiałaś być tu dla mnie tylko dla naszego syna , ale on Cię nie obchodził liczyłas sie tylko Ty , teraz my Ciebie nie potrzebujemy -powiedziałem
-byłaś nią dopóki nie odeszłaś , złamałaś mi serce i nas już nie ma , a teraz wybacz , ale ktoś na mnie czeka

[Gia Rubens]

-Wiem o tym, Brian, wiem, że nie ma żadnego wytłumaczenia dla mnie i dla tego, co zrobiłam..-Abby bezsilnie spojrzała w jego oczy, nie wiedziała, jak ma do niego dotrzeć..
-Popełniłam błąd..-powiedziała i spojrzała na niego..-Proszę Cię, Brian..-dodała i złapała go za rękę... -Nie musisz mi wybaczać, pozwól mi tylko zobaczyć się z synem..-poprosiła..
-Ty nadal jesteś moją..-spojrzała w jego oczy..-Nie wiem, dlaczego odeszłam, ale wiem, że to wy jesteście dla mnie najważniejsi, teraz to wiem..-dodała, tłumacząc się..
-Chcę, żebyś wiedział, że tu jestem..-pogładziła jego policzek..-I nigdzie się już nie wybieram.