[Beth Carolls]

- Tez lubie filmy w kinie - powiedziala - Mysle ze duzy ekran dodaje tego czegos - wyjasnila z usmiechem.
- Zmeczona? - spojrzala na niego - Ani troche - usmiechnela sie do niego radosnie.

[Brian Winchester]

-to dobrze -uśmiechnąłem się do nie. Ująłem w dłonie jej twarz i pocałowałem z czułością jej usteczka.
-to co zbieramy się na górę , czy chcesz tu jeszcze posiedzieć?

[Beth Carolls]

Odwzajemnila jego slodki pocalunek i usmiechnela sie do niego szeroko - Mozemy sie przeniesc na gore - powiedziala do niego z usmiechem na twarzy

[Brian Winchester]

Wyłączyłem więc tv , wziąłem winko i kieliszek, złapałem Beth za rękę i poszliśmy na górę do naszej sypialni.
-mam nadzieje , że mały urwis już śpi -powiedziałem i oczywiście zaszedłem do pokoju synka, na szczęście spał. Poszliśmy do sypialni.

[Gia Rubens]

-Jasne..-powiedziała Abby i spuściła głową, nienawidziła brzmienia słowa rozwód, ale w tej sytuacji to było chyba nieuniknione. Spojrzała na Briana, a potem poszła za nim..
Przyszli do salonu, Abby rozejrzała się po pomieszczeniu jakby była tu po raz pierwszy. Nie zauważyła większych zmian, oprócz tego, że zniknęły ich wszystkie wspólne zdjęcia i pamiątki ze wspólnych podróży.
Usiadła sobie na kanapie i spojrzała na Briana, a potem na synka, Fabian dawał jej nadzieję na nowo, był taki słodki i kochany, od razu się speszył, jak weszłam do pokoju i schował za tatą..
-Ale on duży..-powiedziała Abby, jakże spostrzegawczo.

[Brian Winchester]

-tak , dzieci bardzo szybko rosną -powiedziałem i spojrzałem na Fabiana.
-idź się bawić nie będziemy Ci przeszkadzać -powiedziałem do synka.
-masz na coś ochotę , jedzenie coś do picia ?-spytałem żonę i usiadłem na kanapie , a Fabian zaczął układać klocki od jakiegoś czasu była to jego ulubiona zabawa.

[Gia Rubens]

-Nie, dzięki..-Abby spojrzała na Briana z lekkim uśmiechem, mimo wszystko była szczęśliwa, że mogła być tu teraz z nimi, emocje w niej po prostu rozrywały jej serce na strzępy, złapała dłoń Briana i ścisnęła ja mocno.
-Mam wszystko, czego mi potrzeba..-powiedziała i oparła głowę o jego ramię.

[Brian Winchester]

-Abby to niczego nie zmienia między nami nie rób sobie nadziei-powiedziałem prosto z mostu , nie chciałem żeby pomyślała , że wszystko zapomniałem.
-nadal Tobie nie ufam i tak na prawdę nie wiem kim jesteś -powiedziałem , spojrzałem na Fabiana , który się bawił.
-za dużo straciłaś i nie ma szans , żeby to odzyskać

[Gia Rubens]

-Wiem..-powiedziała Abby, ale tak naprawdę wcale do niej nie docierało to, że mogłaby to stracić, pragnęła wrócić do sytuacji sprzed jej wypadku, czyli do spokojnego życia z Brianem, sama sobie nie ufała.
-Brian, ja sama sobie nie ufam, nie wiem, co się ze mną stało, niczego nie pamiętam.. Musiałam stać się okropnym człowiekiem przez ten czas..-powiedziała do niego i przymknęła oczy, żal ściskał jej serce na samą myśl, że ich zostawiła.
Pokiwała głową i westchnęła..
-Potrzebuję po prostu szansy, nie oczekuję, że nagle wszystko wróci do tego jak było, choć bardzo bym tego chciała.

[Brian Winchester]

-ja Ci tej szansy nie mogę dać Abby , za dużo się wydarzyło , poza tym jasno napisałaś , żebym Cię nie szukał więc nie chciałaś nas w swoim życiu....świetnie sobie radzimy bez Ciebie, Fabian jest szczęśliwy i nie chcę żebyś to zespół bo Ci się teraz odwidziało-powiedziałem stanowczym tonem głosu , ale nie krzyczałem ani nic z tych rzeczy.
-zajmuję się Tobą ze względu na Fabiana , nie wybaczył bym sobie gdyby coś Ci się stało bo Ci nie pomogłem

/ja już lecę dobranoc :**

[Gia Rubens]

Abby siedziała i słuchała, co Brian miał do powiedzenia, przymknęła oczy, które wypełniły się łzami..
-Ja nawet tego nie pamiętam, Brian..-powiedziała, złamanym głosem i zapłakała, o wiele łatwiej by było, gdyby wiedziała i pamiętała za co on jej tak bardzo nienawidzi..
-Wiem, że złamałam Ci serce i wiem, że nie umiesz mi tego wybaczyć, ale jeszcze gorsze jest to, że nawet nie wiem, nie pamiętam jak to się stało, co się stało, że taką decyzję podjęłam..
-Nie szukałeś mnie?-zapytała Abby po chwili i spojrzała na męża zapłakanymi oczyma..
-Wiem, Brian, jesteś dobrym facetem, najlepszym..-powiedziała Abby i pokiwała głową, nie wiedziała, jak mogła wdepnąć w takie bagno.

/dobranoc :**

[Brian Winchester]

Nie wierzyłem w co ja słyszę, w ogóle już jej nie znałem , a ona zadając to pytano na pewno nie znała mnie.
-oczywiście , że Cię szukałem , ale jak widać potrafisz zatrzeć za sobą ślady , żeby policjant Cię nie znalazł -powiedziałem i w sumie nie robiły wrażenia na mnie jej łzy. Za dużo wycierpiałem przez nią , a brak pamięci nie usprawiedliwiało jej zachowania.

[Gia Rubens]

-Przepraszam, Brian..-powiedziała Abby i spojrzała na niego..-Przepraszam za wszystko.. Nie wiem, jak to wszystko mogło się stać...-powiedziała..
-Jestem zagubiona Brian..-dodała i schowała twarz w dłoniach, Fabian podejrzliwie na nią patrzył jak tam płakała.

[Brian Winchester]

-Fabian idź do swojego pokoju się pobawić , tato zaraz do Ciebie przyjdzie -powiedziałem do synka , który wziął swoje klocki spakował i poszedł na górę.
-nie przepraszaj mnie , bo nic mi to nie da , jest jak jest i pogodziłem się , że nie ma Cie w naszym życiu -powiedziałem i wstałem z kanapy.

[Gia Rubens]

-Brian ja nie chciałam tego zrobić..-Abby spojrzała na synka, który opuszczał pokój..
-Nie wiem, co się ze mną stało, nie umiem tego wyjaśnić..-dodała i westchnęła..
-Chcę odzyskać twoje zaufanie, nie dla siebie, ale dla Ciebie, dla naszego syna..-powiedziała do niego.
-Wiem, że nie mam szans, by być znów w Twoim życiu, ale chcę spróbować, chcę abyś dał mi szansę, by się poprawić, by zacząć na nowo..-powiedziała i też wstała z kanapy, była nadal bardzo słaba, zakręciło się jej w głowie i aż się zachwiała.