[Brian Winchester]

-powinnaś iść się położyć , a ja pójdę do Fabiana nie chcę , żeby oglądał Cię w tym stanie -powiedziałem i spojrzałem na Abby.
-Fiona zaprowadzi Cię do Twojego pokoju, jak będziesz czegoś potrzebowała wystarczy , że jej powiesz -powiedziałem i wyminąłem żonę.
-nie zaufam Ci nigdy więcej więc nie musisz się starać Abby , nic nie naprawi tego co już zrobiłaś -powiedziałem

[Gia Rubens]

Abby wytarła łzy i spojrzała na Briana..
-Dobrze, już się poprawiam..-powiedziała, pociągając nosem, a potem tylko pokiwała głową.
-Dziękuję..-powiedziała Abby do Briana i uśmiechnęła się do niego lekko. Pokręciła tylko głową..
-Postaram się jak najszybciej wrócić do zdrowia i nie będę Ci robić kłopotu..-powiedziała, a potem poszła za Fioną do swojego pokoju.

[Brian Winchester]

A ja poszedłem do synka na górę. Nie chciałem, żeby oglądał Abby w tym stanie nie spodziewałem się , że zacznie tu ryczeć.

[Brian Winchester]

Dojechałem do domu , zaparkowałem samochód i wszedłem do salonu. Fiona siedziała przy Fabianie , który sobie spokojnie spał. Przywitałem się z nią, ucałowałem synka , ale tak żeby go nie zbudzić. Usiadłem z laptopem i pracowałem skoro synek spał. Fiona poszła szykować obiad.

[Brian Winchester]

Kiedy wszystko było gotowe Fabian obudził się , poszliśmy do kuchni zjeść obiad , a później wróciliśmy do salonu. Dałem Fionie na dzisiaj wolne , siedziałem z synkiem bawiliśmy się , a wieczorem poszedłem go wyszykować do spania.

[Brian Winchester]

Usiadłem w salonie z laptopem i pracowałem. Fabian i Fiona byli na placu zabaw , w sumie za długo to tam być nie mogli bo było już chłodno na dworze , ale Fabian się uparł.

[Gia Rubens]

Abby weszła do salonu i spojrzała na męża z uśmiechem, oczywiście płaszcz i buty zostawiła w przedpokoju.
-Hej. -powiedziała i uśmiechnęła się szerzej, pochyliła się nad nim i dała mu buziaka w policzek, a potem usiadła koło niego na kanapie.
-Co robisz?-zapytała, bo siedział przy laptopie więc był pewnie zajęty.

[Brian Winchester]

Odłożyłem laptopa na stolik.
-pracuję , a co tam u Ciebie ?-spytałem i spojrzałem na żonę.
-wszystko w porządku , byłaś u lekarza....mówił coś na temat Twojej amnezji ?

[Gia Rubens]

-Byłam u lekarza, chodzę do niego raz w tygodniu na kontrolę, niby jest lepiej ze mną, ale dalej nie wiedzą, co się stało..-powiedziała Abby i westchnęła, wkurzało ją to, nie pamiętała co się działo, a musiała ponosić tego konsekwencje, najgorszy z możliwych scenariuszy, spojrzała na Briana..
-Biorę leki i chodzę do psychologa..-powiedziała jeszcze..-Choć ona twierdzi, że powinieneś raz na jakiś czas przychodzić ze mną..-dodała i spojrzała w jego oczy.. -Zgodziłbyś się na to?-zapytała Abby i uśmiechnęła się lekko.

[Brian Winchester]

-ale co ja mam do tego Abby , nie jesteśmy razem ponad dwa lata -powiedziałem i spojrzałem na żonę.
-wiesz , ze chce rozwodu -spojrzałem w jej oczy.
-nie wiem czemu miały by służyć moje wizyty z Tobą u psychologa -nie widzałem w tym sensu zwłaszcza , że byliśmy dla siebie obcymi osobami.

[Gia Rubens]

-Wiem o tym, tłumaczyłam jej to, ale ona twierdzi, że moja amnezja może być na skutek stresu i spowodowana Twoją osobą.. W sensie, że mam jakieś wyparcie, czy coś takiego..-powiedziała Abby, zupełnie się na tym nie znała..
-Wiem, że chcesz, ale dobrze wiesz, że póki mnie nie wyleczą, czy nie zdiagnozują poprawnie, to żaden sąd Ci go nie da..-powiedziała i spojrzała na niego, batalia z adwokatami zaczęła się właśnie przez to, że Abby była poniekąd uznana za chorą, choć nikt nie wiedział na co xD
-Brian, ja wiem, że nie chcesz mnie w swoim życiu, ale ja nie wiem dlaczego.. W sensie.. Wiem, co się stało, bo wszyscy mi o tym mówią, ale postaw się na moim miejscu.. Ostatnie co pamiętam, to jak byliśmy szczęśliwi i kocham Cię..-powiedziała do niego, złapała jego rękę i wpatrywała się w jego oczy..

[Brian Winchester]

-Abby , nie kochasz mnie osoba , która kocha nie zostawia rodziny , nie zostawia własnego dziecka -powiedziałem.
-nie wybacze Ci tego nigdy , a rozwód to kwestia czasu , jeśli wolisz się łudzi , że coś się między nami zmieni Twoja sprawa -wzruszyłem ramionami.
-pójdę na spotkanie z psychologiem , ale tylko raz i zobaczymy co on tam może powiedzieć , to co się dzieje , jest Twoją zasługą nie moją

[Gia Rubens]

-Wiem o tym, cholera Brian wiem..-powiedziała Abby i westchnęła..-Wiesz jakie dla mnie to jest popieprzone..-powiedziała i schowała twarz w dłoniach..-Wolałabym pamiętać dlaczego to zrobiłam i serio.. Jeśli wymyśliłam jakiś genialny powód by Cię zostawić, wolałabym go znać..-dodała, oj była sfrustrowana i to konkretnie.
-Ja się nie łudzę, widzę jak na mnie patrzysz...-powiedziała i spojrzała w jego oczy, widziała jaki jest wobec niej obojętny. Mimo tego chciała o niego walczyć, nigdy się nie poddawała, złapała jego dłoń.
-Na prawdę nic się nie da z nami zrobić?-zapytała.
-Dziękuję..-powiedziała i westchnęła..

[Brian Winchester]

-nie Abby , nie wiem co mogło by być ważniejsze od dziecka , tu nie chodzi o mnie tylko o Fabiana , to jego zostawiłaś , mną nie musiałaś się przejmować , ale to Twoje rodzone dziecko -westchnąłem i zabrałem od niej rękę.
-nie da się nic zrobić i mówię Ci to po raz któryś wystarczająco już namieszałaś , koniec z tym -powiedziałem.

[Gia Rubens]

-Brian, wróciłam do was..-powiedziała Abby i spojrzała w jego oczy.. -Nigdzie się nie wybieram..-powiedziała i westchnęła..
-Chcę mieć z nim kontakt Brian..-powiedziała i spojrzała w jego oczy. -Zrobię wszystko, by go odzyskać..-powiedziała jeszcze.